Hola compañeros! Za nami kolejny dzień niesamowitych praktyk. Tym razem byliśmy poza Sewillą, gdzie uczyliśmy się latać dronami z bardzo cierpliwym nauczycielem. Nauczył nas obsługiwać lot dronem oraz robić projekty, które jutro będziemy przekształcać w mapy.
Nauka latania dronami
Witamy wszystkich ze słonecznej Hiszpanii, dzisiejszy dzień był pełen wrażeń. Zaczęło się dość nietypowo od wycieczki do Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Podziwialiśmy dzieła artystów, którzy pięknie potrafili przelać wyobraźnie w różne formy sztuki. Kolejną przygodą było wspólne wyjście na kajaki. Bawiliśmy się doskonale. Wspomnienia na pewno zostaną na długie lata.
Przez pierwszy tydzień wyjazdu uczęszczaliśmy na zajęcia hiszpańskiego. Poznawaliśmy na nich podstawowe zwroty i słówka, które przydają nam się w życiu codziennym w Hiszpanii. Po każdej lekcji wychodziliśmy na miasto, żeby w praktyce skorzystać z nowych wiadomości. Po pierwszych zajęciach wybraliśmy się na plac hiszpański, gdzie rozmawialiśmy z przechodniami i pytaliśmy ich o imię, zawód i skąd pochodzą. Niesamowitym przeżyciem było też odwiedzenie wystawy z obrazami, których kolory musieliśmy opisać. Na ostatniej lekcji byliśmy w supermarkecie i czytaliśmy ceny po hiszpańsku. Była to świetna zabawa!
Szlifowanie języka hiszpańskiego
Projekt „Nasza iberyjska przygoda zawodowa” o numerze 2021-1-PL01-KA121-VET-000007893 współfinansowany przez Unię Europejską realizowany w Zespole Szkół Kształcenia Ustawicznego w Rzeszowie od 01.09.2021 do 30.11.2022. Dofinansowanie projektu z UE: 61 644,00 EUR.
„Gorący” okres zagranicznych praktyk zawodowych naszych uczniów w Hiszpanii!!!
Uczniowie klas BUDOWLANYCH wrócili do nas niedawno ze skąpanej w słońcu Hiszpanii po okresie obowiązkowych 2-tygodniowych praktyk zawodowych w Ubedzie. Budowali EKOLOGICZNIE, uczyli się nowych technik pracy i świetnie się przy tym bawili. Każdą wolną chwilę wypełniali zwiedzaniem i poznawaniem nowej kultury i języka hiszpańskiego.
W tym tygodniu „odlecieli” nasi GEODECI. Przez najbliższe 2 tygodnie będą mierzyć tereny hiszpańskiej Andaluzji z wykorzystaniem dronów! /01-15.10.2022r/
W kolejnym artykule nasz serdeczny kolega Jerzy Gajdek zwraca uwagę, że wielopunktowość nawiązania POP do punktów SOGP przy obowiązku wyrównania metodą najmniejszych kwadratów (MNK) jest gwarancją zdiagnozowania stanu osnowy SOGP z racji ciągłego niebezpieczeństwa występowania osuwisk, mikroosuwisk i świadomego bądź nieświadomego przemieszczenia znaku geodezyjnego przez człowieka. Rozporządzenie nie określa ilości punktów nawiązania, więc można stwierdzić, że powinny to być co najmniej 3 punkty, co oznacza tzw. minimum. I to absolutne minimum nigdy nie było zalecane w żadnym podręczniku, instrukcji czy rozporządzeniu przy opisywaniu konstrukcji nazywanej potocznie „ciągiem wiszącym”, o technicznej nazwie „ciągu poligonowego jednostronnie nawiązanego”. Atrybut ISD powstał ze sformułowania – „Informacja dotycząca Spełnienia standardów Dokładnościowych przez punkt graniczny”. Wykorzystanie obserwacji pomiędzy punktami nawiązania SOGP i to w jak największej liczbie, pozwoli na uwzględnienie ich rzeczywistej błędności, przy określaniu błędów POP w procesie wyrównania MNK. W ten sposób wypełniać będziemy zalecenie z Wytycznych, których współautorem był Pan profesor Zdzisław Adamczewski.
Zapraszam poniżej do całego artykułu naszego kolego popartego obliczeniami geodezyjnymi.
Artykuł Jerzego Gajdka – Za, a nawet przeciw w niektórych obliczeniach geodezyjnych z ISD i eksperymentem obliczeniowym w tle.
PG 7_2022 Za a nawet przeciw …
Szanowni Państwo !!!
Nasz serdeczny kolega geodeta Jerzy Gajdek w Biuletynie Informacyjnym Podkarpackiej Okręgowej Izbie Inżynierów i Budownictwa Nr 2 z czerwca 2022r (str. 28) przedstawił proste, a zarazem ciekawe (poparte obliczeniami) uzasadnienie zmiany czasu z zimowego na letni. Zawsze wydawało mi się, że najlepszy jest czas letni, jednak po przeczytaniu tego artykułu jestem za pozostawieniem obydwóch czasów. Zresztą sami przeczytajcie ten bardzo ciekawy artykuł, czy wybrać czas zimowy czy letni – oto jest pytanie ?
Artykuł Jerzego Gajdka – Czas letni czy zimowy – oto jest pytanie (str. 28)
biuletyn_pdkoiib_2_2022
Zanim opiszę ostatnią i chyba najbardziej znaną, a przez to najczęściej odwiedzaną część Islandii podam kilka ciekawych faktów o Islandii.
– Islandia nie posiada własnej armii.
– Nie ma tu linii kolejowej,
– Z Islandii pochodzi najwięcej pisarzy w przeliczeniu na mieszkańca – czy ktoś z czytelników zna chociaż jednego?
– Na Islandii nie ma płazów i gadów, a jedynym rdzennym ssakiem jest lis polarny.
– Islandzki parlament jest najstarszy na świecie. Pierwsze posiedzenie odbyło się w … 930 roku!
– Gęstość zaludnienia jest najniższa w Europie i wynosi 3 os./km kw.
– Ponad 90 % domów jest ogrzewanych energią geotermalną.
A ponadto:
– 10 % powierzchni zajmuje lawa.
– 11% powierzchni to lodowce.
– 50 % powierzchni stanowią nieużytki.
– Na Islandii jest 269 lodowców i 130 wulkanów, które wchodzą w skład 30 systemów wulkanicznych.
Koniec liczb i cyfr!
Przed pobytem w Husaviku warto, a może nawet obowiązkowo należy obejrzeć film produkcji Netflix pt. “Eurovision song contest: historia zespołu Fire Saga”(gorąco polecam!!!). Produkcja nie tylko wprawi widza w dobry nastrój, ale i rozprawi się z mitami na temat Islandii i jej mieszkańców. Zabawna, lekko prześmiewcza, ale mimo wszystko zrobiona z wyczuciem i sympatią dla miłośników i uczestników Konkursu Piosenki Eurowizji komedia, ukazuje nie tylko konkursowe zmagania, ale przede wszystkim historię pary Islandczyków, która od dzieciństwa marzyła o uczestnictwie w tym muzycznym przedsięwzięciu. Przed przyjazdem do Husaviku komedię obejrzeliśmy i z pozytywnym nastawieniem i piosenką “Jaja ding dong” na ustach wjechaliśmy do rozśpiewanego miasta. Husavik (isl. zatoka domów) oprócz tego, że słynie z filmu, znany jest przede wszystkim z obserwacji wielorybów oraz świetnej ekspozycji poświęconej tym największym ssakom. Muzeum wielorybów to zarówno edukacyjna jak proekologiczna palcówka, można w niej obejrzeć szkielety humbaka, kaszalota czy gigantycznego płetwala błękitnego oraz dowiedzieć się o biologii tych ssaków czy zaczerpnąć wiedzy z historii wielorybnictwa. Pogoda w Husaviku dopisała, więc zarówno spacer po malowniczym miasteczku, jak i rejs były bardzo przyjemne, można było delektować się widokami i czerpać przyjemność podczas obserwacji. Jako że nie jestem miłośnikiem pływania po wielkich wodach, na statek wsiadałam z lekkim lękiem, na szczęście nie było wiatrów, zatoka po której pływaliśmy i wypatrywali wieloryby była spokojna. Podczas rejsu pracownik firmy Gentle Giants (łagodne olbrzymy) opowiadał o morświnach, delfinach białonosych, grindwalach, płetwalach, butlogłowach północnych, które chętnie przypływają w okolice Husaviku. Nam udało się zobaczyć zarówno wieloryby jak i nurkujące maskonury (maskonury nigdy się nie nudzą!).
Kolejny dzień na Islandii, kolejne zachwyty i wrażenia, w tym wrażenia smakowe. Pewnie każda osoba, która wybiera się na tę wyspę słyszała lub czytała o osobliwych potrawach i kulinarnych upodobaniach Islandczyków. Jedną z najdziwniejszych i dość “ekstremalnych” rzeczy jakie można skosztować podczas pobytu na Ultima Thule czyli krańcu świata jest mięso … sfermentowanego/zgniłego rekina polarnego. Rekin ten magazynuje w mięsie urynę, by mięso było jadalne i by wyparował z niego amoniak rybacy zakopują zwierzę, następnie suszą, a na końcu marynują je w serwatce ze skyru (skyr to wysokobiałkowy islandzki jogurt). Opis obróbki mięsa nie zachęca do degustacji, a niektórych chyba nawet odstrasza. Jednak nie taki gnijący rekin straszny, jak go malują. Gdy z pewną dozą nieśmiałości przystąpiłam do degustacji hakarl – tak w języku islandzkim nazywa się mięso zgniłego rekina, okazało się, że wcale nie był horrorem dla podniebienia. W moim odczuciu smakował jak bardzo aromatyczny francuski ser, czułam mocną woń amoniaku i trudny do określenia, ale ciekawy, zupełnie nowy dla mnie smak. Hakarl miałam okazję skosztować w arcyciekawym muzeum regionalnym Byggdasafn, które w głównej mierze poświęcone jest połowom rekina grenlandzkiego. Ekspozycja doskonale obrazuje metody pracy rybaków, uzmysławia jak niebezpieczne i nieprzyjemne było to zajęcie. Po degustacji i zwiedzeniu muzeum udaliśmy się do miasteczka, w którym znajdowały się Islandzkie Centrum Fok i firmowy sklep przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją odzieży z islandzkiej wełny. Lopapeysa (lopi to po islandzku wełna, peysa – sweter) są piękne, ciepłe i …. bardzo drogie. Cena swetra to nawet 1000 zł, w związku z czym zadowoliło mnie samo oglądanie, dotykanie i przymierzanie swetrów, czapek i rękawiczek. Oprócz tradycyjnych wzorów na tych rękodzielniczych wyrobach były też inne motywy np. maskonura.
W drodze na prawdziwe surową i minimalistyczną Północ zatrzymaliśmy się w ,położonym w malowniczej zatoce, miasteczku Grundarfjordur. Miasteczko słynie z niezwykłej góry Kirkjufell (isl. kościelna góra) i z faktu, że lokalne władze przeznaczyły kilka działek budowlanych dla … elfów. Te nadprzyrodzone istoty, mimo iż są niewidzialne, potrafią dobrze dbać o swoje interesy i gdy coś idzie nie po ich myśli mogą być złośliwe, a nawet niebezpieczne. Miejscowi wierzą, że lepiej im w drogę nie wchodzić, dlatego na wszelki wypadek nie budują dróg czy innych obiektów w miejscach gdzie od wieków zamieszkują lub modlą się (tak, elfy mają swoje świątynie!) ci niewidzialni mieszkańcy. Góra Kirkjufell, o której już wspomniałam jest ponoć jedną z najpiękniejszych i najczęściej fotografowanych gór całej Islandii. Rzeczywiście trudno jej odmówić uroku i fotogeniczności. Ma wprawdzie tylko 463 m n.p.m., ale wraz z pobliskim wodospadem Kirkjufellsfoss tworzą bardzo urokliwy, wręcz pocztówkowy widok. Górę rozsławił serial “Gra o tron” (wystąpiła w kilku odcinkach).
Nauka latania dronami. Autor: mgr Asia Stańczyk
Aktualności Jerzy Moskal 0