“Tym razem Jerzy Gajdek, były nauczyciel naszego Technikum i Politechniki Rzeszowskiej wystosował do geodetów przesłanie w którym przedstawia przekrój przepisów od 1979 roku, traktujących o obliczeniach współrzędnych i błędów średnich mierzonych punktów podkreślając zalety ostatniego Rozporządzenia w sprawie standardów z 2020 roku”.
Po przeczytaniu tego opisu “Kolor Buchary jest brunatny, to kolor gliny wypalonej w słońcu…Buchara jest kupiecka, hałaśliwa, konkretna i materialna, jest miastem towarów i rynków, jest wielkim składem, pustynnym portem, brzuchem Azji” (“Imperium” R.Kapuściński) oczyma wyobraźni widziałam po prostu tętniące życiem handlowe miasto Azji Centralnej. Nie oczekiwałam zachwytów, nie nastawiałam się na estetyczne uniesienia i podziw. Planowałyśmy spędzić w Bucharze maksymalnie dwa dni i czym prędzej ruszyć w kierunku bajkowej Chiwy. Jednak Buchara zatrzymała nas na dłużej, nie pozwoliła szybko z niej wyjechać, a już na pewno pozostać wobec niej obojętnym.
W tym roku wszystkie olimpiady od 26 marca 2020r br. odbywały się jako dwustopniowe zawody wiedzy, nie wyłaniając laureatów, a jedynie finalistów. Działo się to zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z 25 marca 2020 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczególnych rozwiązań w okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz.U. poz. 530).
Kolejna podróż inspirowana literaturą związana jest ponownie z twórczością najlepszego pisarza wśród reporterów i najlepszego reportera wśród pisarzy. Mam na myśli Ryszarda Kapuścińskiego i czytane przeze mnie wielokrotnie “Imperium”. Barwne i rozpalające wyobraźnię opisy Samarkandy, Buchary i Chiwy – ważnych miast leżących na Jedwabnym Szlaku dały impuls do kolejnego wyjazdu. Marzyłam, by skonfrontować moje wyobrażenia o tych miastach z rzeczywistością.
To był ostatni dobry rok, ostatnia chwila, ostatni moment, żeby wyjechać, żeby po prostu pobyć trochę ze sobą, przynajmniej kilka dni z dala od tego wszystkiego, co nazywa się życiem. Żeby po raz kolejny uciec od tego wszystkiego, co mnie otacza na co dzień. To całe codzienne życie, obowiązki, zobowiązania, rachunki do ogarnięcia… zostały w domu i wśród moich bliskich.
A wszystko rozpoczęło się od jednej myśli, „trzeba w końcu to wszystko zostawić na parę dni” po to, żeby zapomnieć, żeby oderwać się od codzienności, żeby naładować wewnętrzne akumulatory. Znowu chciałem poczuć się wolny, chciałem poczuć, że najważniejszy jest kolejny krok, kolejny wdech i kolejny wydech, kolejna chwila przeżyta pośród wspaniałej przyrody i dzikich gór.
A nieistotna jest walka o to, by zarobić kolejne 100 zł, które pozwolą zapłacić kolejny rachunek, kupić kolejne buty, koszulę, spodnie, bo właśnie wyszła dziura i wstyd z taką dziurą pokazać się światu.
TARNÓW 15 kwietnia, 2020r
Przez długie lata znałem Mietka Sobola od z górą lat czterdziestu, byłem przekonany, że jest tarnowianinem z dziada pradziada. Dopiero całkiem niedawno, z okazji kolejnej rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego zdradził mi , że pochodzi z Warszawy, gdzie urodził się w 1934 roku, w rodzinie kapitana Wojska Polskiego. Do Tarnowa trafił po upadku powstańczego zrywu…
Jego ojciec Marian po klęsce wrześniowej 1939 roku przedostał się do Rumunii, stamtąd do Francji, a ostatecznie do Anglii.
Podróż koleją transsyberyjską jest dużym przeżyciem, dostarcza wielu niezapomnianych wrażeń i intensywnych emocji. Przemierzanie najpierw rubieży wschodniej Europy, potem przekroczenie Uralu – granicy kontynentów, następnie Niziny Zachodniosyberyjskiej i syberyjskich przestrzeni daje poczucie jak wielka i bezkresna jest nie tylko Syberia zwana uśpioną krainą, ale sama Rosja.
Odkąd dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak Kolej Transsyberyjska, a było to na lekcji rosyjskiego w liceum, stała się podróż najdłuższą linią kolejową świata moim podróżniczym marzeniem. Przez długie lata nie mogłam sobie na tak daleki i długi wyjazd pozwolić. Nie miałam ani doświadczenia podróżniczego, ani funduszy, brak mi było odwagi, nie czułam się gotowa na takie wyzwanie. Gromadziłam książki, artykuły o Syberii, o transsibie jak Rosjanie nazywają kolej, o Bajkale oraz wspomnienia polskich zesłańców, więźniów GUŁAG-ów. Czytałam pojedyncze relacje obieżyświatów, którzy dotarli na Syberię pociągiem, w Internecie – na początku XXI wieku wiele tego typu opisów nie było. Wciąż czułam niedosyt wiedzy i wciąż nie byłam dość dobrze przygotowana na spotkanie z pełną tajemnic, dziką, kojarzącą się z największą kolonią karną świata, krainą. W 2004 roku natrafiłam na książkę Romualda Koperskiego pt. “Pojedynek z Syberią”. READ MORE
O powstańczych losach Mieczysława Sobola, geodety z pasją miłośnika i odkrywcy starych m
ap, przypomniano podczas spotkania w dniu 12 września 2019 r, w DOMU TECHNIKA NOT W TARNOWIE, które zostało) zorganizowane przez Stowarzyszenie Geodetów Polskich Koło w Tarnowie.
Gospodarzem spotkania był Kazimierz Sekuła – prezes tarnowskiego koła SGP. Na spotkanie przybyto wielu znajomych, między innymi: Elżbieta Biel – Prezes Oddziału Kraków SGR Maciej Jezioro – Geodeta Województwa Małopolskiego, Renata Łabędź – Prezes NOT w Tarnowie
Całość spotkania została uwieczniona w reportażu telewizji „star- nowa.tv”, link: https://starnowa.tv/mape-zycia-w-sercu-ma-spotkanie-z-mieczyslawem-sobolem-20190900191/
Przesłanie do nauczycieli zawodu w Technikach Geodezyjnych, nauczycieli akademickich, a także geodetów z różnymi stażami pracy w wykonawstwie i administracji rządowej oraz samorządowej. Autor: Jerzy Gajdek
Aktualności Jerzy Moskal 0