Archiwa

Dagestan to republika o najbardziej zróżnicowanym składzie etnicznym, to narodowościowa wieża Babel. Zamieszkuje ją ponad 30 narodowości, z których każda mówi swoim narzeczem, dialektem, językiem. Dagestan jest rzadko odwiedzany i nie cieszy się dobrą sławą. Mnie do tej republiki zawiodły opowieści o górskiej wsi – Kubaczi, której mieszkańcy od wieków zajmowali się wyrobem kołczug, kindżałów, szabli, mieczy (ponoć Aleksander Wielki miał miecz wykonany przez tutejszych rzemieślników). Dziś kubaczyńscy mistrzowie już nie wyrabiają kołczug, a piękną, misternie zdobioną biżuterię! I to był prawdziwy powód mojej wizyty w Dagestanie i Kubaczi. Zanim jednak trafiłam do tej słynnej wioski odwiedziłam jedno z najstarszych miast świata – Derbent (wspominał o nim Herodot w V w p.n.e.). Miasto słynie z twierdzy, która stanowi skomplikowany kompleks fortyfikacji pamiętający czasy Sasanidów. Derbent to najdalej na południe wysunięte miasto nie tylko Dagestanu, ale i całej Rosji, położone jest nad Morzem Kaspijskim i było kiedyś ważnym punktem na słynnym Wielkim Jedwabnym Szlaku. Obecnie trudno doszukać się śladów jego dawnej świetności, poza twierdzą, która stanowi główną atrakcję miasta nie ma innych starożytnych budowli, zabytków. Miasto jest bardzo brudne, wybrzeże jest zaniedbane i nie zachęca do plażowania, kąpieli i odpoczynku. Czym prędzej chciałam opuścić miasto i uciec od tego chaosu, śmieci i brudu.Sama droga do wspomnianego Kubaczi była przeżyciem – urocze wioski (jedna z mijanych wsi słynie z linoskoczków i ich brawurowych akrobacji na linie), górskie widoki, dzika przyroda i szalony kierowca. Chociaż pogoda przez całą drogę dopisywała to nad Kubaczi nisko wisiały gęste chmury, które skutecznie ograniczyły widoczność i zasłoniły panoramę. Ale nawet brzydka pogoda nie była w stanie zepsuć tej wizyty. Najpierw rodzina lokalnego złotnika zaprosiła mnie do domu, gdzie mogłam obejrzeć nie tylko warsztat pracy, ale również tradycyjne dzbany do noszenia wody, a przede wszystkim zobaczyć jak wygląda tradycyjny dargijski dom (wieś Kubaczi zamieszkuje naród Dargijczyków). Kolejne emocje dostarczyły zakupy pierścionków i kolczyków u samego artysty- rzemieślnika. Wieś dostarczyła jednak dużo więcej emocji, niż te związane z zakupem błyskotek. Przez zupełny przypadek trafiłam na wernisaż prac lokalnych artystów, który odbywał się w wyremontowanej średniowiecznej wieży. Wystawę właśnie zwiedzała delegacja z Ministerstwa Młodzieży, z którą miałam okazję porozmawiać. Wieżę i wydarzenie artystyczne przyjechała sfilmować również dagestańska stacja telewizyjna. W mgnieniu oka ubrano mnie w lokalny strój panny młodej i postawiono przed kamerą. W takim stroju i takich okolicznościach udzieliłam pierwszego w życiu wywiadu telewizyjnego! Na koniec były jeszcze zakupy w sklepiku,w którym swoje wyroby sprzedają wszyscy lokalni złotnicy.

Po tym pełnym wrażeń dniu dopadł nas wilczy głód! Kierowca podarował nam dagestański koniak, gorzką czekoladę, a sprzedawca na bazarze polecił najlepsze suszone ryby. Połączenie dość nietypowe, ale w podróżach nie takie rzeczy się jada!

Zapraszam do obejrzenia zdjęć.

Album fotograficzny z wizyty w republice DAGESTANU

Serdecznie dziękuję naszej koleżance Gabrysi Majcher za kolejną relację z podróży do republiki Dagestanu oraz przepiękne zdjęcia. Bardzo proszę o następne relacje z podróży. Autorka tekstu wyraziła zgodę na publikację swojego wizerunku w internecie. Opis i zdjęcia są jej wyłączną własnością.

Jan Piwnik urodził się 31 VIII 1912 roku we wsi Janowice koło Ostrowca Świętokrzyskiego. W 1923 roku ukończył szkołę powszechną, rok później rozpoczął naukę w gimnazjum, maturę zdał w 1932r.. W 1933 roku został powołany do odbycia służby wojskowej. Zdobył stopień plutonowego, następnie awansował na podchorążego, a w 1934 roku został mianowany podporucznikiem. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął pracę w Policji Państwowej. W 1935 roku Jan Piwnik skierowany został do ochrony osobistej premiera RP Walerego Sławka. W czasie wojny obronnej przerzucono go z Prus Wschodnmich na Śląsk z Prus Wschodnich, gdzie zwalczał niemieckich dywersantów. 23 IX 1939 roku przekroczył granicę polsko – węgierską. Został internowany przez władze węgierskie, przebywał w obozie Jolsva w północnych Węgrzech. Uciekł stamtąd i przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji w czerwcu 1940r. Klęska Francji w czerwcu 1940 roku, zmusiła go do ewakuacji na Wyspy Brytyjskie. Odpływa ostatnim statkiem do Wielkiej Brytanii. READ MORE

Osetia Północna – o tej malowniczo położonej rosyjskiej republice pewnie nikt by nie słyszał, gdyby nie dramatyczne wydarzenia, które na początku XXI w. wstrząsnęły całym światem. 1 września 2004 szkoła podstawowa w Biesłanie, mieście leżącym w Osetii Północnej, została zaatakowana przez grupę terrorystów pod wodzą Szamila Basajewa. Przez trzy upalne dni kilkaset osób (w tym nauczyciele, dzieci, rodzice) było więzione w murach szkoły… w wyniku szturmu i działań terrorystów zginęło 334 osoby, a 700 zostało rannych.
Podczas podróży po Kaukazie Północnym kilka dni spędziłam w Osetii. Republika oczarowała mnie! Jej stolica – Władykaukaz – zachwyciła wspaniałymi muzeami, klimatycznymi kawiarniami, ciekawymi tradycjami kulinarnymi. Główny deptak miasta przyciągał jak magnes! Z głośników dyskretnie sączyła się muzyka, środkiem leniwie przejeżdżał stary tramwaj, zacienione skwery pełne były spacerowiczów. Osetia to jedyna chrześcijańska republika na Kaukazie, to rejon z wciąż żywymi pogańskimi wierzeniami i tradycjami, to republika, w której od stuleci warzy się doskonałe piwo, a język którym posługują się Osetyjczycy jest kontynuacją języka starożytnych Scytów. Jednym słowem Osetia jest fascynująca! Cień na tę arcyciekawą część Rosyjskiej Federacji rzuca tragedia szkoły w Biesłanie. Przejmująca była wizyta w mieście, pobyt w ruinach szkoły i spacer po cmentarzu, na którym spoczywają ofiary ataku (cmentarz nazywa się „Miasteczko aniołów”) to ciężkie przeżycie, to ogromne emocje i bolesne doznanie. Dziś sala gimnastyczna, w której przetrzymywani byli zakładnicy wypełniona jest kwiatami, butelkami z wodą (zakładnikom doskwierało pragnienie, pierwsze dni tamtego września były wyjątkowo upalne), zabawkami, aniołkami oraz zdjęciami dzieci, nauczycieli i rodziców… Na ścianie ktoś napisał „PAMIĘTAJCIE! TO NIGDY NIE POWINNO SIĘ POWTÓRZYĆ”.
Zapraszam do obejrzenia zdjęć.

Album fotograficzny z podróży do Czeczenii

Serdecznie dziękuję naszej koleżance Gabrysi Majcher za kolejną relację z podróży do Osetii oraz przepiękne zdjęcia. Bardzo proszę o następne relacje z podróży. Wiele osób Gabrysiu czeka z niecierpliwością na kolejne twoje relacje.  Autorka tekstu wyraziła zgodę na publikację swojego wizerunku w internecie. Opis i zdjęcia są jej wyłączną własnością.

Podróżowanie po byłych republikach ZSRR to moja pasja i podróżnicze wyzwanie. Od kilkunastu lat konsekwentnie odwiedzam kraje,które kiedyś stanowiły część imperium. Niektóre z nich są dostępne i podróż do nich nie nastręcza problemów, są jednak i takie które budzą pewien niepokój, a wjazd do nich jest utrudniony. Dziś relacja z Tadżykistanu i Kirgistanu. Zapraszam do lektury!

Sowietstany – po drogach i bezdrożach Tadżykistanu i Kirgistanu.

Kirgistan i Tadżykistan to sąsiadujące ze sobą byłe radzieckie republiki. Łączy je wspólna sowiecka przeszłość i górzyste położenie. Więcej podobieństw trudno się doszukać. Kirgizi to lud koczowniczy pochodzenia mongolskiego, Tadżycy spokrewnieni są z Persami. Kirgistan to w moim odczuciu kraj ludzi wolnych, kochających przyrodę, konie i … kumys. Z Tadżykistanem mam inne skojarzenia – kult jednostki, wszechobecna policja, ale też oszałamiające widoki Pamiru, barwne bazary i ciekawe rękodzieło.
Zapraszam do obejrzenia fotorelacji.
Gabi

Sowietstany – po drogach i bezdrożach Tadżykistanu i Kirgistanu

Serdecznie dziękuję naszej koleżance za ciekawą relację z wyprawy. To jest wielka pasja, świetne przygotowanie logistyczne, znajomość kultury wschodu, bardzo dobra znajomość języka, wielkie poświęcenie i zmierzenie się  z trudami podróży i niebezpieczeństwem. Moi kochani , ale co się nie zrobi jak człowiek coś kocha, poświęci temu zagadnieniu cały swój wolny czas i pieniądze. Jestem dla niej pełen podziwu i uznania, a załączone przez nią zdjęcia zapierają dech w piersiach. Jeszcze raz bardzo, bardzo  Ci dziękuje i proszę o następne relacje i zdjęcia z podróży. Wszystkie materiały i zdjęcia są własnością Gabrieli Majcher i zostały opublikowane za jej osobistą zgodą.